به جرات میتونم بگم همه اونایی که تو خانواده های مذهبی بزرگ شدن و زود ازدواج کردند(در بازه ی سنی ۱۸ تا ۲۵ سال) ، که معمولا به صورت خواستگاری سنتی (و نه دوستی) بوده، اعتقادات مذهبیشون حفظ شده یا حتی بیشتر شده.
از اون طرف هرکسی ۲۵ سال رو رد کرد و ازدواج نکرد، خود به خود فشار جنسی و نیاز به جنس مخالف طرف رو از دینداری و اعتقاد به خدا دور میکنه. یعنی معمولش اینه که چون نیاز جنسی یک خصلت طبیعی و غریزیه، و دین با این خصلت مخالفت شدیدی کرده - مگر ازدواج باشه - بنابراین انسان به خاطر سختی و رنج، مجبور میشه از اعتقادش بزنه تا به خواسته ی طبیعیش برسه.
فرقی نمیکنه دختر یا پسر، چون اعتقاد به حجاب هم در دخترهای مذهبی تا زمانی هست که پسری خواستگاریشون میاد، وقتی ببینن دینداری یا حجاب کمکی به زندگی دنیاشون نمیکنه، کنارش میذارن. خودم واقعا اگر ۲۰ سالگی ازدواج کرده بودم، همچنان خیلی مذهبی و حزب اللهی مونده بودم. فکر کن آدم به محض بالغ و جوان شدن، به جنس مخالفش برسه و سرش گرم زندگی و فعالیت برای امرار معاش بشه، اساسا مشکلی با خدا نداره و وقتی نمی مونه که نسبت به خدا یا دین بخواد تشکیک کنه.
حالا تازه معنی اینکه میگن: ازدواج نصف دین رو کامل میکنه» می فهمم. در واقع وقتی کم سن هستی، انقدر چشم و گوشِت راجع به جنس مخالف بسته ست که هر دختری یا هر پسری، زیباترین و بهترین و خوش اندام ترینه. اما هرچی سن بالاتر میره دیگه انقدر دیدی و شنیدی و میدونی، که بعیده به این راحتی اصلا کسی رو بپسندی.
پ.ن: از اینکه دوزاریم افتاده خوشحالم و ااما نمیگم دینداری اونطوری خوب بوده. ولی این دو زاری باید زمانی بیفته که بتونی ازش استفاده کنی و بعدا به خودت نگی جوونی نکردم! اینطوری خسرالدنیا والاخره میشی. هم دیگه بچه مثبت به حساب نمیای، هم لذتی هم نبردی و گناهی(به تعییر متدینین) نکردی! حداقل کاش طعم حروم بودن و بوسه ی جنس مخالف و رابطه جنسی رو می چشیدی!
ازدواج ,رو ,هم ,جنس ,دینداری ,جنسی ,جنس مخالف ,به جنس ,به خدا ,و ازدواج ,اعتقاد به
درباره این سایت