600 شب است که در آغوش همسر و یارشان نبوده اند.
600 روز است دوستان شان را ندیده اند.
600 روز است که نبوسیده اند و بوسیده نشده اند، نوازش نکرده اند و نوازش نشده اند.
600 روز است که در سلول انفرادی تنها بوده اند.
600 روز است که نمی دانسته اند فردا چه می شود، کی بازجویی یا محاکمه یا آزاد می شوند، تصویر روشنی از آینده ی نزدیک و دور نداشته اند و نتوانسته اند برای زندگی شان برنامه بریزند.
600 روز است نگرانِ نگرانیِ خانواده و نزدیکانشان بوده اند.
600 شب و روز است که به کار و شغل دلخواهشان مشغول نبوده اند.
600 شب و روز است که نقاشی و طرح و رنگی زیبا بر دیوار ندیده اند، تئاتر و سینما و کنسرت موسیقی و مسجد و ورزشگاه نرفته اند و رقص و عکس و ساز و مجسمه و بنای زیبا ندیده اند.
600 شب و روز است در هیچ جمع امن و مهمانی و مناسک جمعی ای شرکت نکرده اند.
600 شب و روز است که هدیه نگرفته اند و نداده اند.
600 شب و روز است که با جنس مخالفشان معاشرت نکرده اند.
این نوع زندگی ، حتی یک روزش هم، در شأن هیچ انسانی نیست، چه رسد به جمعی از بهترین شهروندان مسئول ایران که بی گناهند. »
این متن رو که چند وقت پیش راجع به فعالان زندانیِ محیط زیست در تلگرام خوندم، به این فکر میکردم که اگر به جای 600 روز، 5 هزار روز بذاریم، دقیقا زندگی من رو وصف کرده!
اند ,روز ,شب ,نکرده ,زندگی ,ندیده ,روز است ,است که ,اند 600 ,اند و ,600 شب
درباره این سایت